فخر است برایش که بخـوانند فـقـیرش            شاهی که به درگـاه تو افـتاد مـسـیرش

پیش تو که بر خاک و بر افلاک امیری            خاکش به سر آنکس که بخوانند امیرش

هرکس که به انکار تو و قدر تو پرداخت            سلطـان هم اگر بود کـشیـدند به زیرش

بی‌مهـر تو این گـمـشده سیـارۀ تاریک            آبستن رنج است؛ چه صحرا، چه کویرش

دل سـوی تـو آورده پـنـاه از غـم دنـیـا            این طفل یتیم است در آغـوش بگیرش

پیش تو مرا پیشکشی نیست جز این شعر            مـنّـت به سـر من بـگـذار و بـپـذیـرش